Τί πραγματικά σημαίνει να είσαι στρατιωτικός; H αλήθεια που πολλοί αποφεύγουν να πουν. Γιατί κάποιοι είναι έτοιμοι να πεθάνουν για τους άλλους;
Σε κάθε κοινωνία υπάρχουν επαγγέλματα με ξεκάθαρους ρόλους: ο γιατρός σώζει ζωές, ο δάσκαλος μεταδίδει γνώση, ο υδραυλικός και ο ηλεκτρολόγος φροντίζουν τις υποδομές. Όλοι αυτοί επιλέγουν ένα επάγγελμα με στόχο την οικοδόμηση, την πρόοδο, την ευημερία. Όλα αυτά γίνονται σε ένα ελεύθερο και κυρίαρχο Κράτος, του οποίου την ύπαρξη διασφαλίζουν οι στρατιωτικοί.
Οι στρατιωτικοί επιλέγουν να σταθούν πρώτοι στη γραμμή του πυρός όταν απαιτηθεί. Είναι αυτοί που, σε περίπτωση πολέμου, θα πεθάνουν πρώτοι. Το γνωρίζουν. Το αποδέχονται. Και συνεχίζουν.
Ο στρατιωτικός δεν υπάρχει για να σκοτώνει – αυτό είναι μια επιφανειακή και βολική ερμηνεία για όσους δεν θέλουν να κοιτάξουν την αλήθεια κατάματα. Ο στρατιωτικός υπάρχει για να αποτρέπει. Η ύπαρξή του είναι η προειδοποίηση ότι δεν θα μείνουμε με σταυρωμένα χέρια. Είναι η σιωπηλή, διαρκής υπενθύμιση προς κάθε εχθρό πως, αν πατήσει το πόδι του στην Ελλάδα, κάποιος θα τον περιμένει. Και αυτός ο κάποιος είναι έτοιμος να πεθάνει. Και να πάρει μαζί του όσους περισσότερους μπορεί.
Δεν είναι ρομαντισμός. Δεν είναι πατριωτικές κορώνες. Είναι η ψυχρή, σκληρή πραγματικότητα.
Στην ειρήνη, οι στρατιωτικοί εκπαιδεύονται. Προετοιμάζονται. Πειθαρχούν. Όχι για τις παρελάσεις, αλλά για το ενδεχόμενο εκείνης της πρώτης ημέρας του πολέμου, που όλοι εύχονται να μην έρθει ποτέ. Μα εκείνοι τη σκέφτονται κάθε μέρα, αυτή είναι η αποστολή τους. Όταν συμβεί το “μπαμ”, αυτοί θα σηκωθούν πρώτοι. Και θα πέσουν πρώτοι. Και οι πρώτοι που εύχονται να μην έρθει εκείνη η ημέρα είναι οι στρατιωτικοί. Γιατί ξέρουν…
Δεν ζητούν αναγνώριση, ούτε χειροκροτήματα. Απαιτούν σεβασμό. Γιατί χωρίς αυτούς, η ειρήνη που απολαμβάνουμε όλοι μας δεν είναι δεδομένη. Και τίποτα πιο επικίνδυνο δεν υπάρχει από το να θεωρείς δεδομένη την ειρήνη.
Αν αυτό το άρθρο σας ενοχλεί, ίσως να είναι γιατί λέει κάτι που δεν θέλετε να παραδεχτείτε: πως κάποιοι έχουν ήδη αποφασίσει να πεθάνουν για να συνεχίσουμε εμείς να ζούμε όπως τώρα. Και δεν είναι ούτε ήρωες, ούτε άγιοι. Είναι απλώς στρατιωτικοί.
